Βρέθηκα σε μια επαρχιακή πόλη αμέσως μετά το Πάσχα απολαμβάνοντας ολιγοήμερη ξεκούραση μετά απ’ την ένταση της δουλειάς. Ως συνήθως όπου και αν βρεθώ, Ελλάδα ή εξωτερικό, πάντα ενδιαφέρομαι να δω συναδέλφους και τα κομμωτήρια τους. Απ’ όπου και να περάσω πάντα θα κοιτάξω με αγάπη και ενδιαφέρον ακόμη και το πιο «μικρό» κομμωτήριο. Από παιδική ηλικία μέσα σε αυτά, δεν θα μπορούσα να τα «ξεχάσω».
Καθώς βρισκόμουν στον κεντρικό εμπορικό δρόμο ακινητοποιημένος στο μποτιλιάρισμα βλέπω ένα κομμωτήριο ,αρχίζω να το παρατηρώ με ένα μικρό χαμόγελο, το έβλεπα απ’ έξω, το έβλεπα και μέσα, προσπαθούσα να δω τον φωτισμό, τις εταιρείες, τον εσωτερικό διάκοσμο, πάντα έβρισκα ενδιαφέρον να παρατηρώ κομμωτήρια όπου και να ήταν. Βλέπω δύο κοπέλες μέσα, μια νεαρή σε ηλικία να έχει βυθιστεί απίστευτα στο κινητό της και η άλλη ,μεγαλύτερης ηλικίας, να είναι κατηφής, γερμένη στο μικρό επιπλάκι της υποδοχής , παραδομένη στις άσχημες σκέψεις της, ήταν προφανές ότι ήταν άσχημες οι σκέψεις της… εκείνη τη στιγμή μου έφυγε το χαμόγελο, σαν αστραπή μου ήρθαν εικόνες του παρελθόντος όταν ήμουν εγώ υπάλληλος και εργαζόμουν σε κομμωτήριο με πραγματικά τοξικό περιβάλλον . Το κοινό κακό σε αυτά τα δύο κομμωτήρια ήταν αυτές οι σκέψεις, αυτοί οι λογισμοί που είχε παραδοθεί η συνάδελφος, αυτή η κατήφεια. Έτυχε να ξαναπεράσω τις επόμενες μέρες και η εικόνα εκείνου του κομμωτηρίου ήταν σχεδόν η ίδια στενάχωρη.
Δυστυχώς πολλές φορές όλοι μας κάνουμε ανόητες σκέψεις, ανούσιες και βασανιστικές (κάποιες φορές είναι απόλυτα δικαιολογημένες), αλλά θα έπρεπε από μικρή ηλικία, απ’ το σχολείο και απ’ την οικογένεια μας να μαθαίνουμε πώς να ελέγχουμε το μυαλό μας. Η κοινωνία μας θα ήταν πολύ καλύτερη. Δεν μπορούμε εύκολα να χαλιναγωγήσουμε το μυαλό μας ,το ξέρουμε και μας «τρώνε» οι σκέψεις ,οι λογισμοί. Εκεί είναι και η παγίδα! Είναι κάτι που καλούμαστε να το κάνουμε μόνοι μας και όπως όλοι οι τομείς της αυτοβελτίωσης είναι επίπονοι γιατί έχουμε να δώσουμε τον δυσκολότερο πόλεμο του ανθρώπινου γένους , τον πόλεμο με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αυτοί οι λογισμοί, οι ατέλειωτοι λογισμοί που καταλήγουν σε εμμονικές σκέψεις, ξεκινάνε από μικρή ηλικία, μεγαλώνοντας εδραιώνονται στο μυαλό μας και μας βασανίζουν με άχρηστους λογισμούς που μας βαλτώνουν, μετά πώς να ζήσουμε τη ζωή που θα θέλαμε; Το μυαλό έχει και αυτό την ροπή, την «μνήμη του σώματος» όπως έχει όλο μας το σώμα, μαθαίνει και αυτό να τρέχει και να πηγαίνει στο κακό, να προσκολλάται στο δυσάρεστο και στο αρνητικό χωρίς να μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τις αλλαγές που επιβάλλεται. Εστιάζουμε στο κάθε τι αρνητικό και αυτό με την σειρά του εδραιώνει αρνητικά συναισθήματα τα οποία πυροδοτούν αρνητικές σκέψεις και έτσι φυλακιζόμαστε σε μια νοσηρή καθημερινότητα που χωρίς να το καταλάβουμε, αποκτάμε μια νοσηρή ζωή.
Ενός κακού, μύρια έπονται…
Πόσο πολυεπίπεδη μπορεί να είναι η ήττα μας; Φτιάχνουμε μια ζωή χωρίς ζωή, κάνουμε αρνητικές εκπομπές γύρω μας, εμμονές, στεναχώρια, φόβοι, ερωτήματα ξανά και ξανά και στο τέλος… τίποτα. Σχεδόν όλες οι κύριες θρησκείες και φιλοσοφικά συστήματα συμφωνούν… (ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ… ΠΡΑΞΕ!!). Στον Χριστιανισμό και στις άλλες δυο βιβλικές θρησκείες υπάρχει πάγια προτροπή στην πράξη, αντί να σκέφτεσαι και να κάνεις «κακούς» λογισμούς, κάνε προσευχή ή κάνε πράξεις αγάπης κτλ. Στον Βουδισμό σε προτρέπει να κάνεις διαλογισμό(παύση του Νου) και άσκηση. Κοινά χαρακτηριστικά υπάρχουν και με το αρχαιοελληνικό πνεύμα.
Αναρωτιέμαι, έχουμε υποψιαστεί ποτέ πως όταν εμείς ως τεχνίτες και δη καλλιτέχνες φτιάχνουμε μια αρνητική καθημερινότητα, αποκτάμε εσωτερικές αρνητικές ερμηνείες ακόμη και για την στάση των συναδέλφων μας ή των πελατών απέναντι μας ακόμη και αν δεν γίνεται κάτι τέτοιο; Πώς θα ευδοκιμήσει η καλλιτεχνία ή οτιδήποτε καλό όταν στον χώρο μας επισκιάζονται τα πάντα από την «μαυρίλα»;
Όλοι γνωρίζουμε ότι η καθημερινότητα μας είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη αλλά δίπλα μας υπάρχουν άτομα που σίγουρα ζουν πολύ πιο δύσκολα από εμάς και τα καταφέρνουν περίφημα. (Ας μην αναφερθώ σε καρκινοπαθείς ή μονογονεϊκές οικογένειες ή μητέρες που μάχονται και μαρτυρούν για τα παιδιά τους, μόνες εναντίων όλων κτλ). Αλλά… πότε η ζωή ήταν εύκολη; Αν δούμε την πρόσφατη ιστορία του δυτικού κόσμου των τελευταίων αιώνων θα καταλάβουμε πόσο πιο δύσκολα, πραγματικά δύσκολα πέρασε η ανθρωπότητα. Ας πούμε και ένα « Δόξα τον Θεό».
Ναι ναι ναι είναι δύσκολα αλλά νιώθω χρέος να το παλέψω, να μην ηττηθώ , να σταθώ αξιοπρεπής και να γίνω καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος κομμωτής που στο τέλος της ημέρας θα έχω καλύτερο κομμωτήριο, να σηκωθώ απ΄ το «μικρό επιπλάκι της υποδοχής» να κάνω πράξεις που θα με δυναμώσουν και έτσι θα γίνω καλύτερος, θα βελτιωθώ και αυτή η βελτίωση θα είναι εμφανής άμεσα πρωτίστως σε μένα γιατί θα έχω καλύτερη και πιο γαλήνια ζωή, αλλά και στο κομμωτήριο γιατί ο πελάτης θα δει καλύτερη τέχνη, βελτιωμένη με καλύτερη αίσθηση του χώρου μας, πιο γαλήνιο, «καθαρότερο» απαλλαγμένο απ΄ όλες τις κακές σκέψεις και την κατήφια.
Το αντίδοτο των αρνητικών σκέψεων δεν είναι οι σκέψεις αλλά οι πράξεις ! Αυτές οι πράξεις φέρνουν την «αναγέννηση» μετά από κάθε «μεσαίωνα» μας.
Κάππος Λ. Γεώργιος, Κομμωτήριο “Kappos Hairstyle”, Πάτμος-Δωδεκάνησα
FB: George L. Kappos IG: KAPPOShairstyle
