Το Άστρο της κομμωτικής

Τα τελευταία είκοσι χρόνια τέτοια εποχή,τα Χριστούγεννα,με συνεπαίρνει μια γλυκιά σκέψη γεμάτη νοσταλγία και αναμνήσεις σαν τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων,μόνο που εγώ είχα την τύχη από μωρό να θυμάμαι τον εαυτό μου τα Χριστούγεννα,να μπαινοβγαίνω μέσα σε ένα κομμωτήριο,τώρα βλέπω τον εαυτό μου να μπαίνει πρωί και να βγαίνει βράδυ απ’ το κομμωτήριο σωματικά και ψυχικά κατάκοπος μα και ευτυχής.

Είναι δύσκολο ,αλλά ποιος είπε ότι η κομμωτική ,ειδικά στις μέρες μας,είναι εύκολη; Άραγε η ανηφόρα δεν είναι πάντα ο σωστός δρόμος;

Ένα νοερό ταξίδι λίγες δεκαετίες πίσω όπου η κομμωτική ήταν τόσο διαφορετική και επιστροφή στο σήμερα με ένα μειδίαμα στα χείλη μου, επιβεβαιώνει ότι η κομμωτική τέχνη έχει απογειωθεί τα τελευταία χρόνια ,έχει εξελιχθεί τόσο πολύ που κανείς απ’ τους παλιούς κομμωτές δεν θα το πίστευε.Αυτό με κάνει να νιώθω υπερηφάνεια,να νιώθω ευλογία! Μια αστραπιαία σύγκριση παρόν και παρελθόν της κομμωτικής αποδεικνύει την βελτίωση,την καταξίωση του κομμωτηρίου ως πηγή τέχνης και ανθρωπιάς,εσωτερικής και εξωτερικής ομορφιάς.

Με ένα ταξίδι του νου ξεδιπλώνονται σαν ταινία μνήμες και εικόνες “κομμωτηριακές”, τζαμαρίες θολές απ’ το κρύο ,φωτάκια, γιρλάντες παντού και ανοίγοντας την πόρτα του κομμωτηρίου σαν να άνοιξες την πόρτα του παραδείσου,μια ζεστασιά εξωπραγματική,ένα κύμα συναισθημάτων σαν να ήρθε απ’ τον παράδεισο .Χαμόγελα ζεστά,χρώματα και αρώματα,πρόσωπα αγαπητά,κάσκες ρόλεϊ και φιλέ μαζί, λάκ… πυρηνική, αχ αυτή η μυρωδιά
του “πλίξ”…

Αυτός ο χώρος έμοιαζε τεράστιος,μα πόσο τεράστιο μπορεί να είναι ένα κομμωτήριο; Κι όμως ήταν κάθε μέρα πλημμυρισμένο από χαρά,αγκαλιές και αγάπη,ένα βουητό τόσο ανθρώπινο και γλυκό όπου την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος κάποιοι κομμωτές μαχόντουσαν για την τέχνη και ο κόσμος απολάμβανε.Κάπου στο βάθος ακουγόντουσαν τραγούδια χαρούμενα,τραγούδια γιορτινά και μελωδίες,μελωδίες σαν τον “Καρυοθραύστη” συνυφασμένο με τα Χριστούγεννα και “χορεύοντας” στον απόηχο του,επιστρέφουμε στο σήμερα,υπερήφανοι για την κομμωτική τέχνη ,την δική μας τέχνη,για αυτά που έχει καταφέρει,για μια τέχνη που κατάφερε να την υπηρετούν επιστήμες όπως η Χημεία και η Ιατρική.

Εμείς οι ταπεινοί κομμωτές θα κάνουμε πάλι το θαύμα μας,θα γεμίσουμε την κοινωνία με θετική σκέψη,ομορφιά.Θα φτιάξουμε μαλλιά,θα δώσουμε φτερά και χαμόγελα αγγελικά σαν και αυτά των παιδικών μας χρόνων στα “παλιά” κομμωτήρια.Θα δώσουμε ελπίδα και αγάπη ,αγάπη Χριστού,να νικήσουμε την κατήφεια των ημερών,να περάσουμε μαζί την στενωπό των καιρών μας ώστε να βρούμε και πάλι το Φως,να βρούμε το Άστρο της Βηθλεέμ ,το δικό μας άστρο που οδηγεί στην ευτυχία και την πνευματική άνοδο.

…Αυτά,μόνο κομμωτές και κομμώτριες τα μπορούν…